H μοντέρνα εποχή όσον αφορά τη θεραπεία των ψυχωτικών διαταραχών αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας του ’50 με την ανακάλυψη της χλωροπρομαζίνης, γεγονός που αποτέλεσε πραγματική επανάσταση και ίσως την πιο σημαντική συμβολή στη θεραπεία των ψυχιατρικών ασθενειών. Η χλωροπρομαζίνη και όλα τα φάρμακα που εμφανίσθηκαν τα επόμενα 10–15 χρόνια είχαν ως κοινό στοιχείο το ότι ήταν ισχυροί ανταγωνιστές των D2 ντοπαμινεργικών υποδοχέων. Το επόμενο ορόσημο στη φαρμακοθεραπεία των ψυχώσεων ήταν η εισαγωγή –στις αρχές της δεκαετίας του ’90– των άτυπων αντιψυχωσικών ή αντιψυχωσικών δεύτερης γενιάς. Το πρωτότυπο βέβαια από τα φάρμακα αυτά ήταν ένα παλιό φάρμακο, η κλοζαπίνη που συντέθηκε το 1958. Όλα τα νέα αντιψυχωσικά διαφέρουν από τα προηγούμενα, στο ότι παρουσιάζουν ίση ή και μεγαλύτερη δραστικότητα στους υποδοχείς της σεροτονίνης, σε σχέση με τους D2 υποδοχείς της ντοπαμίνης και για το λόγο αυτό ονομάζονται και ανταγωνιστές της σεροτονίνης-ντοπαμίνης.

Γ. Γαρύφαλλος, I. Γκιουζέπας (σελίδα 111) - Πλήρες άρθρο