Σε όλες τις κοινωνίες αναπτύσσονται µηχανισµοί για τη ρύθµιση των διαφορετικών αναγκών που εκφράζονται σε ατοµικό επίπεδο. Τέτοιοι µηχανισµοί είναι τα ήθη και τα έθιµα - και όχι µόνο π.χ., η κοινωνία Θεσπίζει τελετουργίες πένθους για να διευκολύνει την εκτόνωση της θλίψης, είτε τελετουργίες χαράς π.χ. σε γάµους, βαφτίσεις κ.λπ. για τις ευχάριστες επίσης εκδηλώσεις. Παροµοίως, θεσπίζει κανόνες για τη ρύθµιση της επιθετικότητας και της σεξουαλικότητας. Σε αυτούς τους µηχανισµούς, η Θρησκεία συµπληρώνει µε δικούς της κανόνες και τελετουργίες τη ρύθµιση της επιθετικότητας («ου φονεύσεις») και της σεξουαλικότητας («ου µοιχεύσεις»). Μέσα από αυτές τις ρυθµίσεις η κοινωνία έλεγχε τις συµπεριφορές των µελών της µε τιµωρίες, όπως π.χ. στον βιασµό (νόµοι Χαµουραµπί, νόµοι Γόρτυνας, αλλά και σύγχρονοι νόµοι), είτε από την πλευρά της θρησκείας ορίζοντας µερικές συµπεριφορές ως αµαρτία. Η ιατρική επίσηµα, επί µακρόν, δεν είχε ασχοληθεί µε τη σεξουαλική λειτουργία, γιατί µέχρι σήµερα δεν έχει αναφερθεί νόσηµα που αιτιοπαθογενετικώς να συνδέεται άµεσα µε τη µη τέλεση της σεξουαλικής πράξης.

Νίκος Βαϊδάκης (σελίδα 246) - Πλήρες άρθρο