Οι Διαταραχές Προσωπικότητας αποτελούν το πιο αμφιλεγόμενο διαγνωστικό όρο της σύγχρονης ψυχιατρικής. Όμως υφίσταται ένας κοινός τόπος στο πεδίο της θεραπευτικής αντιμετώπισης: η ψυχοθεραπεία των ασθενών με Διαταραχές Προσωπικότητας αποτελεί απαραίτητη θεραπευτική πρόταση. Ερευνητικά δεδομένα επιβεβαιώνουν την παραδοχή αυτή, ιδίως για την ψυχοδυναμική και τη γνωσιακή-συμπεριφορική ατομική ψυχοθεραπεία.1
Από τη δεκαετία του ‘80 και μετά αναπτύχθηκαν ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις με στόχο να πετύχουν βαθιές αλλαγές στη χαρακτηριολογική παθολογία των πιο σοβαρών περιπτώσεων με Διαταραχές Προσωπικότητας, αξιοποιώντας τα υπάρχοντα ψυχιατρικά πλαίσια (ενδονοσοκομειακά τμήματα, νοσοκομεία ημέρας). Τα τελευταία θεωρήθηκαν ως ο αναγκαίος συγκρατητικός (ή εμπεριέχων, κατά την ψυχαναλυτική ορολογία) παράγων για την αντιμετώπιση των εκδραματίσεων και των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών των ασθενών αυτών.2 Η ψυχοθεραπεία νοείται ως πολύμορφη (multimodal), με την παράλληλη χορήγηση ατομικών και ομαδικών συνεδριών καθώς και εκφραστικών ψυχοθεραπειών. Το επικρατέστερο μοντέλο είναι το ψυχοδυναμικό.
Σήμερα διαθέτουμε πολλές έρευνες που δείχνουν ότι οι μορφές αυτές συνδυασμού ψυχιατρικού πλαισίου και εντατικής ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης παρέχει στατιστικά σημαντικά θετικά αποτελέσματα σε σύγκριση με τις κοινές θεραπευτικές παρεμβάσεις σε εξωνοσοκομειακή βάση ή με τις νοσηλείες χωρίς ψυχοθεραπευτικό προσανατολισμό.
Οι ερευνητικές ομάδες με επικεφαλείς τους Chiesa3,4 και Vermote5 για την ενδονοσοκομειακή θεραπεία και τους Karterud6,7 και Bateman & Fonagy,8,9 για τη μερική νοσηλεία, έχουν δώσει σαφείς ενδείξεις για την αποτελεσματικότητά τους στη θεραπεία των Διαταραχών Προσωπικότητας.
Τέλος, σε πρόσφατη ερευνητική μας εργασία,10 νατουραλιστικής μεθοδολογίας, δώσαμε δεδομένα από την ενδονοσοκομειακή θεραπεία σοβαρά πασχόντων ασθενών με Διαταραχές Προσωπικότητας (που πληρούσαν τα κριτήρια για, κατά Μ.Ο., 4.5 διαγνώσεις σύμφωνα με το DSM-ΙV). Σε ποσοστό 57% οι ασθενείς ελάμβαναν φαρμακευτική αγωγή επιπροσθέτως της ψυχοθεραπευτικής αντιμετώπισης. Η μελέτη μας έδειξε ότι η χορήγηση μόνο ψυχοθεραπείας, πάντα εντός του ενδονοσοκομειακού πλαισίου, ήταν αποτελεσματική –σε στατιστικά σημαντικό επίπεδο– στην έκβαση της θεραπείας ως προς την παρορμητικότητα των ασθενών, όχι όμως ως προς την αυτοκτονικότητα τους. Στην τελευταία υπέρτερη ήταν η χορήγηση συνδυασμού φαρμακευτικής αγωγής και ψυχοθεραπείας. Τα αποτελέσματα αυτά χρειάζονται επιβεβαίωση καθώς είναι τα μόνα στη βιβλιογραφία
σχετικά με τον συνδυασμό ψυχοθεραπευτικών προγραμμάτων και φαρμακοθεραπείας σε σοβαρές περιπτώσεις Διαταραχών Προσωπικότητας. Σε κάθε περίπτωση, δείχνουν τον δρόμο για τη σύγκλιση των ψυχοδυναμικών πρακτικών με την τρέχουσα ψυχιατρική και ψυχοφαρμακολογική πρακτική για τη θεραπεία σοβαρά πασχόντων ασθενών με Διαταραχές Προσωπικότητας.
Γρηγόρης Βασλαματζής
Καθηγητής Ψυχιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών,
Αιγινήτειο Νοσοκομείο, Αθήνα
Bιβλιογραφία