Το 1897, ο Ganser περιέγραψε ένα σύνδρομο που το κυριότερο σύμπτωμά του ήταν οι "κατά προσέγγιση απαντήσεις" σε απλές, συνήθεις ερωτήσεις. Αφορούσε σε υπόδικους ή φυλακισμένους. Θεωρήθηκε ως ιδιαίτερη "υστερική λυκοφωτική διαταραχή", κάτι που δεν αποδέχθηκε ο Kraepelin. Εκείνη την εποχή συζητούσαν για την "υστερική ψύχωση" και ο Bonhoefter προσδιόρισε το πρόβλημα των "ψυχώσεων της φυλακής" ως "αντιδραστικών" διαταραχών σε "προδιατεθειμένα" άτομα. Το σύνδρομο τοποθετείται μεταξύ παράνοιας και υστερίας ή εντός της πρώιμης άνοιας. Καθώς περιγράφεται σε καταθλιπτικούς, οργανικούς, σχιζοφρενείς, ο Ganser το θεωρεί ως επιπρόσθετο "υστερικό" φαινόμενο. Την "απώθηση" του υστερικού χαρακτήρα του επανέφερε στη σύγχρονη εποχή το DSM-ΙΙΙ, εντάσσοντάς το στις επίπλαστες διαταραχές, μαζί με το σύνδρομο Munchausen. Τον "υστερικό-αποσυνδετικό/διασχιστικό" χαρακτήρα του συνδρόμου αποδέχονται τα πιο πρόσφατα ταξινομικά συστήματα (ICD-10 και DSMΙV), αλλά ο συμφυρμός του με το σύνδρομο Munchausen υπάρχει ακόμα στο Medline.

Α. Καράβατος, Ζ. Νασίκα, Π. Πετρίδης, Ι. Σσββίδου (σελίδα 97) - Πλήρες άρθρο