Η παρούσα εργασία είναι μία σύντομη βιβλιογραφική ανασκόπηση κατά την οποία διερευνάται η έννοια της κλινικής τελειοθηρίας, η αιτιοπαθογένεια, η αξιολόγησή της, η σχέση της με τη ψυχοπαθολογία και η θεραπευτική παρέμβαση κατά το Γνωσιακό Συμπεριφοριστικό Μοντέλο. Η τελειοθηρία κατά τον Frost, συνδέεται με την επιθυμία του ατόμου να πετύχει τον υψηλότερο βαθμό επίδοσης και συνοδεύεται από μία υπερβολικά αυστηρή αξιολόγηση της επίδοσης αυτής. Τόσο η σχέση με τον εαυτό, όσο και η σχέση με τους άλλους χαρακτηρίζονται από υψηλά πρότυπα και απαιτήσεις, οι οποίες εξουθενώνουν το άτομο και δυσκολεύουν σημαντικά την ανάπτυξη εγγύτητας με τους άλλους. Η τελειοθηρία, ως χαρακτηριστικό προσωπικότητας, ενέχει λειτουργικά και μη λειτουργικά στοιχεία για ένα άτομο. Η μη λειτουργική, κλινική τελειοθηρία –όπως έχει πρόσφατα ονομαστεί από τους ερευνητές– έχει συνδεθεί με διαταραχές όπως η κοινωνική φοβία, η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, οι διαταραχές της πρόσληψης τροφής –ψυχογενής ανορεξία και βουλιμία–, η κατάθλιψη και οι διαταραχές προσωπικότητας. Σύμφωνα με τη συλλογιστική ενός ατόμου με τελειοθηρία, η τελειότητα υπάρχει και η επίτευξή της είναι δυνατή. Η ύπαρξη ενός εξαιρετικά υψηλού και συχνά μη ρεαλιστικού στόχου μπορεί να οδηγήσει το άτομο σε έντονη απογοήτευση, αν ο στόχος αυτός τελικά δεν επιτευχθεί. Και ενώ ένα άτομο με λειτουργική τελειοθηρία μπορεί να θέσει ξανά έναν στόχο, αυτή τη φορά πιο πραγματοποιήσιμο, ένα άτομο με κλινική τελειοθηρία θα ερμηνεύσει την αποτυχία εκπλήρωσης ενός στόχου ως ένδειξη προσωπικής αναξιότητας, με αποτέλεσμα είτε να επαναλάβει την απόπειρα ξανά με τα ίδια δεδομένα είτε να παραιτηθεί εντελώς από την προσπάθεια. Η αίσθηση της αδυναμίας και οι συνοδές αυτόματες αρνητικές σκέψεις αποτελούν φυσική απόρροια τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης επιλογής. Η Γνωσιακή Συμπεριφοριστική Θεραπεία εστιάζει στη διάκριση ανάμεσα στη λειτουργική και στη μη λειτουργική έκφραση της τελειοθηρίας, στην αναγνώριση ότι η κλινική τελειοθηρία είναι ανεπιθύμητη, στην αμφισβήτηση των αυτόματων αρνητικών σκέψεων που συνδέονται με την υψηλή επίδοση και στην αντικατάσταση των δυσλειτουργικών πεποιθήσεων με άλλες, πιο λειτουργικές για το άτομο. Μέσα από τη θεραπεία, το άτομο θα πρέπει να μάθει να θέτει συγκεκριμένους και ρεαλιστικούς στόχους, να επικεντρώνεται στην ίδια τη δραστηριότητα και όχι μόνο στο τελικό αποτέλεσμα, να ιεραρχεί τις δραστηριότητες ανάλογα με τη σημασία τους και, τελικά, να αντλεί ικανοποίηση έστω και αν ένα έργο δεν έχει ολοκληρωθεί. Είναι γεγονός ότι τα πυρηνικά σχήματα τελειοθηρίας χαρακτηρίζονται από ακαμψία, λόγω της ύπαρξης δευτερογενών οφελών για έναν θεραπευόμενο. Η διερεύνηση αυτών και η εύρεση εναλλακτικών πηγών ικανοποίησης είναι περιοχές που μπορεί να κινηθεί η θεραπεία.

Λέξεις ευρετηρίου: Τελειοθηρία, σχήματα, γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία.

Ε. Παπαδομαρκάκη, Σ. Πορτινού (σελίδα 61) - Πλήρες άρθρο