Η εκπαίδευση και εμπειρία που απαιτείται για την επιτέλεση του έργου του δικαστικού ψυχιάτρου είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες του κλινικού ψυχιάτρου. Μολονότι οι βασικές θεωρητικές γνώσεις και οι πρακτικές δεξιότητες που αποκτά ο ψυχίατρος στην κλασική εκπαίδευσή του είναι απαραίτητο κοινό υπόβαθρο και για τους δύο ρόλους, ωστόσο οι διαφορές είναι πολύ περισσότερες. Όλοι σχεδόν οι μελετητές του χώρου αυτού συμφωνούν ότι η δικαστική ψυχιατρική αποτελεί ξεχωριστό κλάδο, στον οποίο ισχύουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: ο δικαστικός ψυχίατρος παρέχει τη συνδρομή του κυρίως στο έργο του δικαστηρίου και όχι στον ασθενή, η ορολογία που χρησιμοποιεί θα πρέπει να αποδίδεται με όρους κατανοητούς στους εμπλεκομένους νομικούς, θα πρέπει να επιστρατεύσει νέες μεθόδους συνέντευξης και να αποκτήσει νέα βάση γνώσεων όπου θα στηρίξει τα συμπεράσματά του, ενώ συγχρόνως θα πρέπει να ελέγχει την αξιοπιστία και εγκυρότητα των λόγων των εξεταζομένων και συχνά να έρχεται σε αντιπαράθεση μαζί τους. Επίσης, ο δικαστικός ψυχίατρος χρειάζεται να κατανοήσει και να αποδεχθεί ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματα που του τίθενται απαιτούν συνήθως ένα σημαντικό βαθμό βεβαιότητας, μολονότι συχνά αφορούν σε επεξήγηση ή ερμηνεία πράξεων που έγιναν στο παρελθόν ή προβλέψεις τηςσυμπεριφοράς των εξεταζομένων στο μέλλον. Τέλος, οι περιορισμοί του ιατρικού απορρήτου δεν ισχύουν πάντοτε στις δικαστικές εκτιμήσεις και η κοινοποίηση των αποτελεσμάτων της εκτίμησης του δικαστικού ψυχιάτρου σε όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη μπορεί, σε μερικές περιπτώσεις, να προκαλέσει αμφισβήτηση της επαγγελματικής του γνώμης και εμπλοκή του σε πειθαρχικές ή και ποινικές διώξεις. Τα παραπάνω απαιτούν ένα σώμα ειδικά εκπαιδευμένων ψυχιάτρων, οι οποίοι, πλην των άλλων, θα πρέπει να είναι εξοικειωμένοι με τη βασική νομική γνώση που αφορά στο γνωστικό πεδίο της δικαστικής ψυχιατρικής, καθώς και με τον ιδιαίτερο δεοντολογικό και ηθικό κώδικα που αφορά στις σχετικές επαγγελματικές ενέργειες.

Λέξεις ευρετηρίου: Δικαστική ψυχιατρική, Κλινική ψυχιατρική, διαφορές, ρόλος ψυχιάτρου-πραγματογνώμονα

Α. Μπέκα  (σελίδα 262) - Πλήρες άρθρο