Η μελέτη για την αυτοκτονία στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία καθίσταται δύσκολη λόγω του περιορισμένου αριθμού σχετικών αναφορών. Ο αριθμός τους είναι μεγαλύτερος στα πρώτα χρόνια της Αυτοκρατορίας, κυρίως λόγω των διωγμών των Χριστιανών, ενώ σταδιακά μειώνεται. Η στάση της Εκκλησίας επίσης ολοένα σκληραίνει, όπως και η νομοθεσία. Το γράμμα του νόμου τηρείται αυστηρά στη Δύση, αλλά όσον αφορά στην Ανατολική Αυτοκρατορία οι περιπτώσεις τιμωρίας, δήμευσης περιουσίας ή βανδαλισμού των πτωμάτων δεν αναφέρονται. Η αποφυγή εξευτελισμού μετά από δημόσιο έγκλημα ή στρατιωτική ήττα, θρησκευτική λύτρωση, συναισθηματική διαταραχή και χρέη, είναι οι κύριες αιτίας αυτοκτονίας. Υπάρχουν ορισμένες αναφορές μαζικών αυτοκτονιών, ενώ οι γυναίκες αυτόχειρες είναι σχετικά λιγότερες, εφόσον εξαιρεθούν τα πρωτοχριστιανικά χρόνια. Η αυτοκτονία είναι περισσότερο αποδεκτή από τους παγανιστές, κυρίως λόγω του τρόπου ζωής τους. Η θεραπευτική προσέγγιση της αυτοκτονίας προέρχεται μέσα από την αντιμετώπιση της μελαγχολίας. Ο Αρεταίος και ο Γαληνός παραθέτουν τρόπους αντιμετώπισης της διαταραχής της εσωτερικής ισορροπίας της μαύρης χολής. Η θεώρησή τους αντηχεί στους αιώνες και την ασπάζονται οι μετέπειτα ιατροί. Μετά τουλάχιστον από τον 9ο αιώνα δίδεται μεγαλύτερη σημασία στην ευδαιμονία του πάσχοντα. Ο Γεμιστός Πλήθων προσπάθησε να επαναφέρει την πλατωνική θεώρηση της αυτοκτονίας λίγο πριν το τέλος της Αυτοκρατορίας. Η Εκκλησία απαγορεύει τη Χριστιανική ταφή και η ταλαιπωρημένη ψυχή αιωρείται σε ένα άυλο ταξίδι.

Λέξεις ευρετηρίου: Βυζάντιο, αυτοκτονία, μελαγχολία, μαύρη χολή

Γ. Τσουκαλάς, Κ. Λάιος, Μ.-Ε. Κονταξάκη, Μ. Καραμάνου, Γ. Ανδρούτσος (σελίδα 55) - Πλήρες άρθρο (Αγγλικά)